Parásitos – Crítica social no cine de Bong Joon-ho

Parásitos é unha desas películas que se desprazan contigo como unha sombra, como unha incomodidade que non sabes a ciencia certa de onde ben. Cun ton que se move entre o absurdo e o terror, entre a risa e o desacougo, Bong Joon-ho propón algo máis que unha historia: unha fenda aberta pola que asomarse ao que non queremos ver. Hai tensión, hai ironía, hai beleza. Pero, sobre todo, hai unha pregunta: quen parasita a quen?

Sinopse de Parásitos

A familia Kim vive nun soto miserable e sobrevive a base de pequenos traballos precarios. A súa sorte cambia cando o fillo maior, Ki-woo, consegue un traballo como titor de inglés para a filla da rica familia Park. Aos poucos, e con enxeño e astucia, os Kim van infiltrándose na vida dos Park, ocupando os postos de traballo dos empregados anteriores. O que parecía un plan brillante para escapar da pobreza, convértese nunha escalada de situacións inesperadas e escuras, onde os límites entre a realidade e a farsa difuminanse perigosamente.

A contraluz: cousas que igual non sabías de Parásitos

• A mente mestra detrás de Parásitos é o aclamado director surcoreano Bong Joon-ho, quen tamén co-escribiu o guion xunto a Han Jin-won. O seu estilo caracterízase pola mestura de xéneros e a crítica social mordaz.
• Parásitos fixo historia ao converterse na primeira película de fala non inglesa en gañar o Óscar á Mellor Película na 92ª edición dos premios da Academia. Tamén se alzou coa Palma de Ouro no Festival de Cannes.
• A película utiliza de forma brillante a arquitectura das casas como metáfora das diferenzas de clase. O soto dos Kim contrasta radicalmente coa moderna e luminosa mansión dos Park.
• Un detalle recorrente na película é a mención do «cheiro» dos Kim por parte da señora Park. Este elemento subliña a barreira invisible pero palpable entre as clases sociais.
• A película está repleta de referencias á cultura surcoreana, desde a comida até as dinámicas familiares, o que engade unha capa de profundidade para o espectador informado.
• Parásitos é difícil de encasillar nun só xénero. Combina elementos de comedia negra, thriller, drama social e mesmo terror, mantendo ao espectador en constante sorpresa.

Cámara e acción!

Hoxe falamos con Fernando Camiña, cinéfilo curioso que leva tempo seguindo o cinema coreano e que se achega ás películas coa mirada posta no que contan e no que removen. Con el conversamos sobre Parásitos, unha historia que non deixa indiferente.

Fernando, cando te sentaches a ver Parásitos, que foi o primeiro que che veu á cabeza ao saír do cinema?

Fernando Camiña: Pois mira, pensei: «Que barbaridade!». Unha película que che agarra do pescozo e non che solta até o final. Cría que ía ver unha comedia negra con toques sociais, pero saín coa sensación de ver algo moito máis besta, algo que che fai pensar no fodido que está o patio.

A película trata dunha forma moi directa o tema das clases sociais. Crees que a historia que conta é algo que podemos ver reflectido no noso día a día?

Home, claro! Aquí e na Conchinchina. A diferenza entre os que teñen e os que non é un abismo, e ás veces a xente que o ten todo vive nunha nube, sen darse conta da que se coce abaixo. Esta película ponche diante dos narices esa realidade, sen panxoliñas.

O guion e a dirección de Bong Joon-ho son moi particulares. Que destacarías do seu estilo narrativo e visual en Parásitos?

Que o tío é un xenio, así de claro. Como mestura o humor coa tensión, como che fai rir e ao minuto seguinte ponche os pelos de punta… E visualmente é impecable, cada plano ten o seu aquel. Non te aburres nin un segundo, sempre hai algo pasando, algo que che mantén enganchado.

Os personaxes da familia Kim son moi astutos e teñen unha gran capacidade de adaptación. Chegaches a sentir simpatía por eles nalgún momento, a pesar dos seus métodos?

Pois si. Ao principio riste cos seus apaños, ca seu picardía para saír adiante. Pero logo ves até onde son capaces de chegar e dásche conta de que a desesperación pode levar á xente a facer cousas moi chungas. Aí é onde a película remóveche por dentro.

Hai algunha escena ou momento da película que se che quedou especialmente gravado?

Fernando Camiña: Hai varias, a verdade. Pero quizais a escena da choiva, cando a familia Kim volve á súa casa alagada, é brutal. Ves aí a fraxilidade da súa situación, como todo o que conseguiran vaise ao garete nun momento. É unha imaxe moi potente.

Se tiveses que comparar Parásitos con algunha outra película ou serie que vises, cal elixirías?

Uf, é difícil. Quizais ten algo do humor negro e a crítica social dalgunhas pelis de Berlanga, pero cun toque moito máis escuro e salvaxe. Tamén me lembrou un pouco a algunhas series que che mostran as cloacas da sociedade, pero cunha elegancia e unha mala leite moi propias.

Para terminar, Fernando, recomendarías  Parásitos aos nosos lectores? Por que?

Pero imos, de cabeza! É unha película que che vai a facer pensar, que che vai a entreter e que che vai a deixar pouso. Non é a típica película palomitera, pero se che gusta o cinema que che fai reflexionar e que che dá un bo meneo, non a podes perder.

Grazas, Fernando, pola túa visión tan directa e honesta sobre esta película que, como ben dis, non deixa indiferente a ninguén. Sempre é un pracer contar coa túa perspectiva sen filtros.

Derradeiro plano

Parásitos  é moito máis que unha película de éxito; é un artefacto cultural que nos obriga a mirar de fronte as desigualdades que nos rodean. Cunha mestura maxistral de xéneros e un ritmo impecable, Bong Joon-ho entréganos unha obra que incomoda, divirte e, sobre todo, fainos reflexionar sobre os límites da ambición e as consecuencias da brecha social. Unha película que, como un parásito, adhírese á nosa mente e séguenos interrogando moito despois de que os créditos finais haxan desaparecido da pantalla.

Grazas por acompañarnos nesta análise baixa a luz dun cinema que non teme mostrar as sombras. Seguiremos buscando películas que nos fagan cuestionar o mundo que habitamos en «Reflexións baixo a Brétema».