Interestatal 60: unha viaxe absurda ó fondo de nós mesmos

Hai camiños que figuran nos mapas e outros que só se abren cando un decide cuestionar as regras do xogo. Interestatal 60 é unha desas películas que parecen escapar das categorías tradicionais: nin só comedia, nin só fábula moral, nin só crítica social. Nacida nun tempo en que o xénero da road movie xa estaba consolidado, esta viaxe con forma de paradoxo levounos a transitar por espazos improbables onde o absurdo serve de espello. Máis que un itinerario, é un mapa interior, trazado a partir das preguntas que evitamos, das decisións que deixamos a medias e dos desexos que nunca nos atrevemos a formular.

Sinopse de Interestatal 60</em>

Neal Oliver é un mozo de boa familia que se sente desorientado e sen rumbo na vida. Presionado por seu pai para seguir unha carreira na avogacía, o seu verdadeiro interese reside na arte. Un día, tras un curioso encontro cun home chamado O.W. Grant, Neal comeza a percibir publicidade dunha autoestrada que non figura en ningún mapa: a Interestatal 60. Intrigado por este fenómeno e na procura dun sentido para a súa existencia, decide embarcarse nunha viaxe por esta misteriosa vía que parece existir fóra da realidade convencional.

A súa viaxe pola Interestatal 60 lévao a través dunha serie de lugares e situacións insólitas e a coñecer personaxes estraños e memorables. Cada parada na súa ruta presenta dilemas morais e sociais pouco convencionais, forzando a Neal a confrontar as súas propias crenzas e prexuízos. A autoestrada convértese nun espazo onde as regras da realidade parecen distorsionarse, permitindo a exploración de temas como a verdade, a liberdade e a busca da felicidade.

A través destas experiencias surreais, Neal comeza un proceso de autodescubrimento. A viaxe pola Interestatal 60 non é só unha aventura física, senón unha metáfora da busca da propia identidade e dos propios desexos. Ao final do seu percorrido, Neal terá que tomar decisións importantes sobre o seu futuro e aprenderá o valor de seguir o seu propio camiño, mesmo cando este non sexa o esperado polos demais.

A contraluz: cousas que igual non sabías de Interestatal 60

O título completo da película é Interstate 60: Episodes of the Road. O número «60» non existe no sistema de autoestradas interestatais dos Estados Unidos, que vai do 1 ao 99. Isto simboliza que a película trata sobre un camiño e experiencias fóra do común e da realidade convencional.
O director e guionista Bob Gale admitiu que a película está fortemente inspirada na serie de televisión clásica The Twilight Zone. A estrutura episódica e os elementos de fantasía e sátira son unha clara homenaxe a esta serie.

A película conta con varios cameos de actores famosos, a miúdo en roles pequenos pero memorables. Algúns destes cameos inclúen a Gary Oldman (acreditado como «Frank»), Christopher Lloyd como o excéntrico condutor de autobús, e Kurt Russell como o Capitán Ives.

Bob Gale tamén é coñecido por ser o coguionista da triloxía de Regreso ao Futuro. En Interstate 60, pódense atopar algunhas referencias sutís a estas películas, como a presenza dun personaxe chamado «Marty» e a temática de alterar o destino.

Aínda que non é un cameo, o papel principal de Neal Oliver é interpretado por James Marsden, quen máis tarde gañaría gran popularidade polo seu papel de Cíclope na saga de películas de X-Men. Interstate 60 foi unha das súas primeiras oportunidades para protagonizar unha película.

Aínda que a historia se desenvolve nos Estados Unidos, a maior parte da película foi filmada na provincia de Ontario, Canadá.

Aínda que non foi un grande éxito de recadación no seu lanzamento, Interstate 60 gañou co tempo un status de película de culto, apreciada polo seu humor negro, a súa orixinalidade e a súa mestura de xéneros.

Cámara e acción!

Nesta nova parada na nosa ruta polo cinema con alma e pregunta, contamos unha vez máis coa colaboración de Suso Álvarez, presenza habitual e compañeiro ideal para viaxes fóra do común. Esta vez falamos de Interestatal 60, unha road movie que non aparece nos mapas e que se move entre o absurdo, o existencial e o marabillosamente imprevisible.

—Suso, que foi o que máis che sorprendeu desta viaxe sen GPS chamada Interestatal 60? Como interpretas esa mestura de humor, crítica e paradoxa que percorre toda a película?

—Ola Diego qué tal? Creo que o máis sorprendente é a súa capacidade para non encaixar en ningún xénero concreto. Comeza coma unha comedia lixeira, despois tórnase un conto de fadas moderno, para logo ofrecernos momentos de sátira social e incluso pinceladas de filosofía. Esa constante sorpresa, esa sensación de non saber que vai pasar na seguinte curva da estrada, foi o que máis me enganchou desde o principio. Era coma se a película nos convidase a un soño lúcido onde todo é posible e onde as regras da realidade son maleables.

Precisamente esa mestura de xéneros e a súa natureza episódica son algunhas das súas características máis distintivas. Cres que esta estrutura fragmentada, case coma unha antoloxía de historias conectadas por un fío condutor, é o que lle permite abordar unha variedade tan ampla de temas?

Absolutamente. Cada pobo, cada personaxe que Neal Oliver atopa na súa viaxe pola Interestatal 60 representa unha faceta diferente da nosa sociedade, unha reflexión sobre as nosas obsesións, os nosos prexuízos e as nosas contradicións. A película non se centra nunha trama lineal convencional, senón que utiliza a viaxe como unha metáfora da busca persoal, da exploración das nosas propias inquedanzas e da confrontación cos nosos desexos máis profundos. Esa liberdade estrutural permítelle abordar temas tan diversos como a publicidade enganosa, a obsesión pola perfección estética ou a natureza da felicidade.

Un dos elementos máis recorrentes na película é a idea da elección e do destino. Neal embárcase nesta viaxe impulsado por unha pregunta e buscando unha resposta que lle dea sentido á súa vida. Que papel cres que xogan as decisións que tomamos e o azar no noso camiño?

Creo que a película xoga constantemente coa ambigüidade entre a elección e o destino. Neal cre que está buscando unha resposta concreta, pero ao longo da súa viaxe decátase de que o máis importante non é o destino final, senón as experiencias que vive e as persoas que coñece polo camiño. A Interestatal 60 convértese nun espazo onde as casualidades e os encontros inesperados parecen ter un propósito, aínda que non sempre sexa evidente. Esta película suxire que quizais non teñamos un control total sobre o noso destino, pero si sobre a maneira en que respondemos ás oportunidades e aos desafíos que se nos presentan.

A película está chea de personaxes excéntricos e situacións absurdas. Desde o pobo onde todo é perfecto ata a cidade onde as leis se basean en preguntas retóricas, Interestatal 60 presenta un universo moi particular. Que cres que pretenden transmitir estas representacións da sociedade levadas ao extremo?

Creo que estas situacións absurdas actúan como un espello deformante da nosa propia realidade. Ao levar ao extremo certas normas sociais, certos comportamentos ou certas obsesións, a película fainos reflexionar sobre a súa verdadeira natureza e sobre a súa posible irracionalidade. O humor e a sátira son ferramentas moi efectivas para cuestionar o status quo e para invitarnos a ver o mundo desde unha perspectiva diferente.

A Interestatal 60 utiliza o absurdo para facernos pensar sobre o que consideramos normal e sobre as veces que aceptamos regras sen cuestionar a súa lóxica.

Hai unha escena moi particular nunha cafetería onde un home pide unha cantidade enorme de hamburguesas e se as come todas. Que cres que simboliza ese momento dentro da película?

Esa escena, para min, é unha representación da voracidade dos desexos e da capacidade humana para o exceso. O home que come todas esas hamburguesas parece estar impulsado por unha necesidade insaciable, case compulsiva. Podería interpretarse como unha metáfora da nosa sociedade de consumo, da nosa tendencia a querer sempre máis, aínda que iso sexa absurdo ou incluso perxudicial. Tamén podería ser unha reflexión sobre a idea de que ás veces buscamos respostas ou satisfacción en lugares equivocados, intentando encher un baleiro interior con algo material ou superficial.

Neal Oliver ten un encontro recorrente co personaxe de O.W. Grant, interpretado por Gary Oldman, que parece exercer unha influencia misteriosa na súa viaxe. Quen cres que é realmente O.W. Grant e cal é o seu papel na historia?

O.W. Grant é, sen dúbida, a figura máis enigmática da película. Podería interpretarse como unha especie de guía, de personificación do destino ou incluso da propia casualidade. As súas intervencións sempre son crípticas e parecen empurrar a Neal nunha dirección determinada, aínda que non sempre sexa obvio o porqué. Creo que O.W. Grant representa esa forza invisible que ás veces sentimos que nos guía na vida, esas coincidencias ou encontros que parecen ter un significado oculto e que nos axudan a descubrir o que realmente buscamos.

Se tiveses que escoller un só momento da viaxe de Neal pola Interestatal 60 que consideras clave para a súa transformación persoal, cal sería e por que?

Creo que o momento clave é cando finalmente atopa á muller dos seus soños, aquela que só existía nunha valla publicitaria. Ese encontro, que ao principio parece absurdo e improbable, convértese na culminación da súa busca e na confirmación de que ás veces os nosos desexos máis profundos poden facerse realidade, aínda que sexa de maneiras inesperadas. Ese momento simboliza a importancia de seguir os nosos impulsos, de confiar na nosa intuición e de non ter medo de perseguir aquilo que realmente nos apaixona, por estraño que pareza.

Interestatal 60  é unha película que non sempre recibe a atención que merece. Que cres que a fai especial e por que cres que debería ser descuberta por máis xente?

Creo que a súa especialidade reside na súa orixinalidade e na súa capacidade para combinar o entretemento coa reflexión. Non é unha película que che dea todas as respostas, senón que che invita a facer as túas propias preguntas. A súa mestura de humor, fantasía e comentario social faina refrescante e diferente a moitas outras propostas do cine convencional. Creo que aqueles que buscan algo máis que unha simple historia e que disfrutan co cine que provoca o pensamento e a imaxinación atoparán na Interestatal 60  unha xoia escondida que paga a pena descubrir.

Derradeiro plano

A Interestatal 60 é moito máis que unha simple viaxe por estrada; é unha viaxe pola nosa propia psique, polos nosos desexos e polas estrañas regras que gobernan o noso mundo. Unha película que nos lembra que ás veces as respostas máis importantes non se atopan ao final do camiño, senón nas experiencias e nos encontros que vivimos ao longo del.

Grazas por acompañarnos nesta peculiar viaxe en «Reflexións baixo a Brétema». Até a próxima.