Amélie: Unha viaxe máxica ao corazón de París

Quen non soñou algunha vez con deter o tempo, con intervir sutilmente no destino dos demais para debuxar un sorriso nos seus rostros? Amélie convídanos a ese xogo delicioso, a esa fantasía cotiá que reside na capacidade de atopar a beleza nos detalles máis insignificantes. A película de Jean-Pierre Jeunet non é só unha historia; é unha experiencia sensorial que nos transporta ao corazón bohemio de París, onde a maxia escóndese en cada esquina e os personaxes parecen saídos dun conto de fadas moderno. Prepárense para deixarse levar pola delicadeza das súas imaxes, pola melodía envolvente da súa banda sonora e, sobre todo, pola contaxiosa tenrura da súa protagonista, unha moza que decide cambiar o mundo a golpe de pequenos xestos de bondade.

Sinopse de Amélie

Amélie Poulain é unha nova camareira que vive no pintoresco barrio parisiense de Montmartre. Tras unha infancia solitaria e peculiar, Amélie desenvolve unha imaxinación desbordante e unha sensibilidade especial cara aos demais. Un día, atopa unha vella caixa de hojalata escondida no seu apartamento, chea de recordos dun neno que viviu alí hai décadas.

Decidida a atopar ao dono da caixa e devolverlle o seu tesouro perdido, Amélie embárcase nunha misión secreta que lle abrirá os ollos á posibilidade de intervir na vida das persoas que a rodean, espallando pequenas sementes de felicidade á súa ao redor. Co seu particular sentido do humor e a súa visión optimista do mundo, Amélie convértese nunha especie de anxo da garda anónimo, orquestrando encontros fortuítos, corrixindo pequenas inxustizas e regalando momentos de alegría a veciños, clientes do café e descoñecidos. Neste camiño, cruzarase con Nino Quincampoix, un mozo excéntrico e soñador que colecciona fotografías e que espertará en Amélie sentimentos novos e inesperados.

A contraluz: cousas que igual non sabías de Amélie

• Audrey Tautou non foi a primeira opción para interpretar a Amélie. Inicialmente, o papel estaba destinado a Emily Watson, pero a actriz británica tivo que rexeitalo por problemas de axenda.
• A película rodouse integramente en París, principalmente no barrio de Montmartre. Moitos dos lugares que aparecen na película, como o Café deas Deux Moulins ou a frutería Collignon, son reais e convertéronse en lugares de peregrinación para os fans.
• A banda sonora, composta por Yann Tiersen, converteuse nun elemento icónico da película, evocando á perfección a súa atmosfera máxica e melancólica. Moitas das pezas foron compostas especificamente para o filme, aínda que Tiersen xa tiña unha traxectoria musical previa.
• O director Jean-Pierre Jeunet é coñecido polo seu estilo visual moi característico, cheo de cores vibrantes, encadres e detalles curiosos. En Amélie«, este estilo acentúase para crear un mundo de ilusión.
• A película tivo un gran éxito internacional, converténdose nunha das películas francesas máis taquilleras da historia en Estados Unidos. Foi nomeada a cinco premios Óscar, incluíndo mellor película estranxeira e mellor guion orixinal.

Cámara e acción (Entrevista con Suso Álvarez)

Como tantas outras veces, contamos coa colaboración de Suso Álvarez, mirada atenta e voz cálida, compañeiro habitual nesta travesía polo cinema que deixa pegada. Hoxe, deixámonos envolver polo encanto parisiense de Amélie a través da súa sensible mirada.

Suso, cal foi a túa primeira impresión ao mergullarche no universo de Amélie? Que sensación che deixou esa mestura de fantasía e cotidianidad?

A primeira impresión foi a de entrar nun conto ilustrado para adultos, onde a realidade tínguese dunha delicada capa de fantasía. Sentín unha calidez inmediata, unha sensación de refuxio nun mundo cheo de detalles encantadores. É coma se a película  che rumorease ao oído que a maxia existe, só hai que saber onde buscala.

A película celebra a beleza das pequenas cousas e a importancia dos xestos amables. Crees que esta mensaxe segue sendo relevante no mundo actual?

Totalmente. Nun mundo a miúdo marcado pola présa e a indiferenza, a película lémbranos a importancia de deternos a observar, de valorar os pequenos praceres e de conectar cos demais a través da bondade. É un antídoto contra o cinismo, unha invitación a cultivar a sensibilidade e a atopar a alegría no cotián.

O estilo visual de Jean-Pierre Jeunet é moi característico, cheo de cores vibrantes e unha estética moi coidada. Como crees que contribúe á atmosfera da película?

O estilo visual é fundamental para crear ese universo máxico e entrañable. As cores vivas, os encádrelos, os detalles curiosos… todo contribúe a construír un mundo de ilusión que reflicte a imaxinación desbordante de Amélie. É unha película que se goza coa mirada.

Amélie é un personaxe moi particular, coa súa timidez e a súa maneira única de interactuar co mundo. Que che parece o seu personaxe e que representa para ti?

Amélie é un personaxe fascinante porque, a pesar da súa timidez, ten unha gran forza interior e unha profunda empatía cara aos demais. Representa a posibilidade de atopar a felicidade e de facer o ben desde a discreción, desde o anonimato. É un recordatorio de que as accións máis pequenas poden ter un impacto enorme na vida das persoas.

Hai algunha secuencia ou momento da película que consideres especialmente memorable ou que che emocionou dalgunha maneira?

Hai tantos momentos encantadores… Quizais me quedaría coas escenas nas que Amélie realiza as súas pequenas «travesuras» para axudar aos demais, como a do señor Collignon e a súa chave. Tamén me emociona a maneira en que se vai construíndo a súa relación con Nino, esa conexión a través da procura dos fragmentos de fotografías.

A banda sonora de Yann Tiersen converteuse nun elemento inseparable da película. Como crees que a música complementa a narrativa e as emocións que transmite Amélie?

A música de Yann Tiersen é a alma da película. As súas melodías melancólicas e á vez cheas de esperanza acompañan á perfección a viaxe emocional de Amélie, intensificando a súa tenrura, a súa melancolía e a súa alegría. É unha banda sonora que che envolve, que che transporta a ese París máxico e que queda resoando no teu interior moito despois de que termina a película.

Como compararías Amélie con outras películas que exploran temas similares, como a procura da felicidade ou a conexión humana? Que a fai especial?

Creo que o que fai especial a Amélie é o seu ton único, esa mestura de humor, poesía e melancolía. Hai outras películas que falan da felicidade e a conexión, pero poucas o fan con esta delicadeza e esta orixinalidade visual. É unha película que che deixa unha sensación de benestar, un sorriso no rostro e unha lixeira punzada de melancolía, como un soño bonito que se desvanece.

En resumo, Suso, que valoración final farías de Amélie? Por que crees que segue sendo unha película tan querida polo público?

Creo que Amélie é unha película que apela ao noso neno interior, a esa capacidade de marabillarnos coas pequenas cousas e de crer na maxia. Segue sendo querida porque nos ofrece un refuxio, un espazo onde a bondade e a esperanza son posibles. É unha película que che abraza o corazón e lémbrache que, a pesar de todo, o mundo pode ser un lugar un pouquiño máis bonito.

Grazas, Suso, por compartir esa mirada tan delicada e luminosa sobre esta xoia do cinema francés.

Derradeiro plano

Amélie déixanos a sensación de compartir un segredo, de espiar un mundo onde a bondade convértese na máis fermosa das travesuras. Lémbranos que a felicidade a miúdo atópase nos xestos máis sinxelos, na capacidade de observar o mundo con ollos curiosos e un corazón aberto. Unha película que, como un suave rumoreo parisiense, convídanos a atopar nosa propia maneira de facer o ben e de sementar pequenas sementes de alegría no camiño dos demais.

Grazas por acompañarnos nesta nova fantasía en Reflexións baixo a Brétema. Seguiremos buscando películas que nos lembren a maxia que se esconde no cotián.